Пишуваме на тема...

Тука можеме да се натпреваруваме во пишување...

За почетна тема ја поставувам Месечина, еве нешто што јас пишав, на еден друг форум.

``Беше свежа есенска вечер, тревата беше подсмрзната, и покриена со роса.
Ветарот ги подкренуваше лисјата, кои веќе половина беа послани како
златен тепих на крцкавата трева. Љубителите на природата се беа
стуткале во тенките јакни, така пикајќи се еден во друг седеа на
дрвените клупи, кои пак потсеќаа на мократа англиска земја. Задскиен од
останатите, едено младо момче седеше на една од тие клупи, позадни едно
големо дрво. По облеката на него, се гледаше дека тој е момче од богата
фамилија. Но, сепак низ неговиот израс и лице можеше да се види некоја
избледена меморија, потсетувајќи на меланхонија и несреќа. Во раката
држеше флаша, и тмурно гледаше во реката која течеше низ срцето на
паркот. Размислувајќи го гледаше одблесокот на една светла елипса. Го
префрли погледот кон месечината, која сега беше полна. Тоа како да му
го поткрена адреналинот. Гледаше во месечината, во нејзините црни
точки, и сакаше да биде таму со неа подалеку од овој свет. Се стискаше
во шалот, и така размислувајки, здогледа една прекрасна д...

И отогаш не сакаше да биде со месечината туку со д...

Ај малце хепи еднинг... Се ми е со тажен крај ``

Продолжуваме со темата Ана уште еден офтопик ти ветувам бан.

Тема Убиство.

Ќе те убијам!

Ќе те номинираме за нобелова награда, најопширен ракопис

Убиство






Денес би го убил светот околу мене,
онака,во мислите, стрелам со погледи
и ништам се пред себе,
мојата Битка одамна се одбива од мене.
Денес би ја убил и Љубовта,
но што би останало Утре кога ќе се разбудам
од оваа ништожност што стана
верен пес на моето скитање низ умот.
Осамен сум,се убив себеси.
во нечии туѓи зборови што,ете,станаа мои..

Браво за прооф

фала

Пред некој ден се сетив дека сум убиец.Ми текна на моето прво убиство. Не знам зошто, ама само на тоа се сеќавам. Знам дека имало и други, ама само ова некако, не знам како, го паметам. Мал бев, ри или четири годинки. Мајка ми ми даде еден бел лептир. Вистински лептир, жив, мрдаше со крилцата. Мајка ми го стави во една чаша, свртена со дното нагоре. Ја стави чашата на машината за шиење и ја потпре на некој предмет за да влегува воздух. Ама јас тогаш не знаев дека чашата е подотворена за да може лептирот да дише. Мене ми беше страв да не ми побегне лептирот, па ми текна да ја затворам чашата. Се сеќавам дека кратко време го гледав лептирот како мрда со крилцата. Поале се заиграв нешто и заборавив на него.Кога ми текна на него, се сеќавам дека се вратив кај машината да видам што прави. Лептирот не мрдаше. Тогаш знаев дека направив нешто лошо. Знаев дека заради мене лептирот не мрда. Знаев дека направив нешто лошо, ама не знаев како и зошто. Се сеќавам дек апочнав да плачам. Еј кој копиљ сум бил бе! Плачев зошто мојот лептир не мрда со крилцата. Мајка ми ми рече дека спие, дека многу се изморил. Мислам дека престанав да плачам, ама знаев дека мајка ми ме лаже. Сега знам дека мојот лептир умре затоа што мене ми беше страв да не побегне. Знам дека го убив мојот лептир. Знам дека и денес мразам, а понекогаш ми плачам, кога нешто ќе ми бега, ми се одзема, кога нешто ми снемува. НЕ знам зошто ми текна на ова, ама знам дека денес не убивам

Од празното училиште доаѓаа шумови и крикови, ѕидовите беа полни со испишани зборови, во различни бои - од крваво црвена до небеско сина, магиите со кои силите на двете страни растеа или паѓаа, на бојното поле без победник или губитник... Неговата визија не кажуваше повеќе...

Се разбуди. Во неговиот сон, ги почувствува ударите на сечилата, бојните труби и тапани, како и изливите на тага или гнев по секој паднат воин, ангел или ѓавол... Не знаеше која е причината за оваа битка. Но знаеше дека чудовиштето - демон беше дел од неа, го почувствува неговото присуство. Зошто сега, зошто нему му се јавуваа овие визии? Тој се откажа од битката одамна...

Погледна околу неговата соба. Заштитните амајлии и артефакти го опкружуваа неговиот простор за одмор, обидувајќи се да се вклопат во модерниот инвентар како трнови во градина на рози... Ниеден дух или моќ не беа доволно силни да и се спротистават на таа заштита, но сепак, никогаш не се чувствуваше целосно безбеден, откако дозна за постоењето на демонот. Не можеше да дознае ништо повеќе за него, освен дека ова не му беше првото убиство. 6 убиства, сите на истиот начин...
Мораше да најде начин да му се спротистави, иако неговите моќи сеуште беа без контрола... и неоткриени... Визијата му го покажа и следниот чекор...
Стана и ја напушти собата. Можеби сега беше време да отиде во старечкиот дом и да ја посети мајка си. Истата онаа мајка која никогаш не го сакаше и која трипати се обиде да се ослободи од него...

„Здраво мамо.“

„Проклет кучкин сине! Бегај ми од погледот... Што сакаш од мене? Не ме гледај во очи!“

„Немој ни да пробуваш да ми наредуваш, мајко. Одамна твоите закани не влијаат на мене. Многу добро знаеш дека имам сретнато стопати пострашни и покрволочни суштества - демони од тебе...“

„Не сум демон...“ Со речиси расплакани очи го погледна за кратко, поглед кој значеше многу за младиот човек. „Што сакаш од мене?“

„Не знам. Знам дека требаше да се сретнам со тебе денес, на ова место и во ова време. Треба да ми кажеш нешто, што можеби ќе ми помогне да се соочам со едно зло суштество. Демон без душа... Убиец на девојки... сите родени на полна месечина...“
Во очите на жената светна мала искра, но се обиде да ја скрие возбудата која тлееше во неа.

„Не знам ништо за тоа...“

„Лажеш. Забораваш дека овде сум дојден заради причина. А таа причина си ти. Кажи ми што знаеш, инаку ќе те прогонувам на начини пострашни од сите твои кошмари...“

Жената се насмевна со цинична насмевка, за прв пат погледнувајќи го долго во очите.

„Ти си мојот најстрашен кошмар. Од денот кога се зачна... Можеби треба да знаеш. Можеби тоа е единствениот начин да се ослободам од тебе...“

Старицата ја започна својата приказна.

„Бев ќерка во добро ситуирано семејство, како што добро знаеш... Но татко ти беше се она на што бев учена да се спротиставам... Беше инкарнација на бунтовноста и непокорот, единствено покорен на своите чудни книги, од кои ги влечеше своите магични ритуали. Бев заведена од неговиот шарм, водевме љубов на средината на ритуалниот круг со часови... Утредента го најдов мртов, со сите негови работи уништени... Животот ми стана вистински... пекол, можеби. Но вистинскиот кошмар започна оној судбоносен ден кога дознав дека сум бремена, и ме посетија двајцата... Еден ѓавол и еден анѓел, нудејќи ми договори за моето неродено чедо. Отпрвин не им верував, но ми се покажаа во нивната вистинска форма... Ми го покажаа пророштвото за... Седмиот Син на Седмиот Син... Приказна за лозата на пророци и исцелители, нескршената линија на луѓе со огромни моќи, секој со свој правец, избирајќи го доброто или злото за свој водач... Ми рекоа дека ти си следниот... Морав да се борам со самата себеси... И тогаш, дојде чудовиштето, кое бараше да те предадам... Немоќни да се борат против него, се обидоа да ме заштитат. Ги жртвуваа нивните животи - ако така можат да се наречат, за да те спасат. Јас не им вредев... Трипати ме пронајде... и трипати еден пар на непријатели се жртвуваа за да те спасат... Сепак, ти си мое чедо... се обидов да се борам против твојата судбина, но не можев...“ Продолжи да плаче и разбирлив збор не излегуваше од нејзините усни. Го напушти комлексот и си замина дома. Барем дозна за своето пророштво... и за Крадецот на Пророштвата. Знаеше и каде треба да го бара... Беше време да се врати... Да ја земе пак книгата со магии и да ги повика слугите на светлината и темнината да му помогнат во неговата мисија. Демонот мораше да биде победен. А девојчето кој тој го бараше, да се спаси... Не можеше да носи уште едно убиство на својата совест...
Замина на стариот пат, кој го водеше покрај главниот штаб на тајниот ред на Набљудувачите... Требаше да ги земе своите работи, пред да биде доцна... А и да дознае повеќе за Седмиот Син на Седмиот Син...

На патот кон редот размислуваше за својот живот во сосема поинакво светло... Беше Избран, за прв пат во својот живот... За прв пат разбираше дека сопствената цел и судбина не се само прашање на визии и матни магии...

На патот низ уличката кон штабот одеше без да размислува за своите чекори, следен од сенките, слуги и господари на илузиите, со кои го криеше своето присуство. Од мислите го разбуди тивко мјаукање. Никогаш досега на овој пат немаше сретнато жив човек или суштество, само немите гласници на смртта... Овојпат, на патот имаше едно мало маченце, кое гледаше во него... Се наведна да го погали, забележувајќи дека мачето се обидува да се тргне од неговиот допир, како да му причинуваше болка. Погледна повнимателно и забележа дека мачето е повредено од едната страна, најверојатно од некој невнимателен велосипедист или возач... Погледна во неговите очи, обидувајќи се да го смири со вештините кои ги научи од братството... Мачето го погледна смирено, по што се почувствува сигурен да ја стави својата рака на раната.
„Те молам, проработи... Мачево ќе умре ако го оставам само, а, а... немам време да се погрижам за него... не заслужува да умре... Не направило никаков грев... “ Во мачето се виде себеси и девојчето кое го испрати... го виде животот кој можеше да го имаат, ако демонот не влезеше во нивните животи... Од неговите раце излезе чиста светлина, која полека го вршеше неопходното исцелување... Полека, мачето се исправи на своите нозе и откако го погледна за момент, исчезна во темнината... Стана од земјата. Го допре своето лице... наоѓајќи ги солзите, како никогаш порано... можеби не беше доцна за да спасува некого... макар и себеси...

По неговото заминување, на местото каде што стоеше мачето, се појави силуета на млада жена која гледаше во правецот каде што Сил замина... „Можеби сеуште има надеж...“

Инаку твои се текстовите или ги пастираш ?

Мои се али добивам идеи од книги што ми се при рака и нешто од тие книги позајмувам

Moscow_BoY напиша:

Ќе те номинираме за нобелова награда, најопширен ракопис

Фала, фала!!!

Proof напиша:

Мои се али добивам идеи од книги што ми се при рака и нешто од тие книги позајмувам

Како и да е, подобро нешто одколку ништо !
Браво за трудот !
Те номинирам за модератор на литература.

Уууууу. Ама е интересно ова! Ко на Оскар: And the nominies are:bla, bla, bla... And the winner is:Proof!!! Хихихи

Ако сакате може и така да направиме

Да? И у тој театарот ќе бидеме? И ќе ме најавува Бред Пит? Ееее може!

Moscow_BoY напиша:

Proof напиша:

Мои се али добивам идеи од книги што ми се при рака и нешто од тие книги позајмувам

Како и да е, подобро нешто одколку ништо !
Браво за трудот !
Те номинирам за модератор на литература.

Фала

Честито!

Proof напиша:

Пред некој ден се сетив дека сум убиец.Ми текна на моето прво убиство. Не знам зошто, ама само на тоа се сеќавам. Знам дека имало и други, ама само ова некако, не знам како, го паметам. Мал бев, ри или четири годинки. Мајка ми ми даде еден бел лептир. Вистински лептир, жив, мрдаше со крилцата. Мајка ми го стави во една чаша, свртена со дното нагоре. Ја стави чашата на машината за шиење и ја потпре на некој предмет за да влегува воздух. Ама јас тогаш не знаев дека чашата е подотворена за да може лептирот да дише. Мене ми беше страв да не ми побегне лептирот, па ми текна да ја затворам чашата. Се сеќавам дека кратко време го гледав лептирот како мрда со крилцата. Поале се заиграв нешто и заборавив на него.Кога ми текна на него, се сеќавам дека се вратив кај машината да видам што прави. Лептирот не мрдаше. Тогаш знаев дека направив нешто лошо. Знаев дека заради мене лептирот не мрда. Знаев дека направив нешто лошо, ама не знаев како и зошто. Се сеќавам дек апочнав да плачам. Еј кој копиљ сум бил бе! Плачев зошто мојот лептир не мрда со крилцата. Мајка ми ми рече дека спие, дека многу се изморил. Мислам дека престанав да плачам, ама знаев дека мајка ми ме лаже. Сега знам дека мојот лептир умре затоа што мене ми беше страв да не побегне. Знам дека го убив мојот лептир. Знам дека и денес мразам, а понекогаш ми плачам, кога нешто ќе ми бега, ми се одзема, кога нешто ми снемува. НЕ знам зошто ми текна на ова, ама знам дека денес не убивам

Пеер...ме расплака

И мене

Е ај сеа

офтопик: Абе озбилно...

Ај една нова тема - љубов

Под пирамидата на мојата љубов
таа својата долга коса ја чешла
со сонцето што ми го гледа во очите
мојата љубов се чешла
мојата љубов се чешла
на врвот од мојата пирамида
моите песоци и подаруваат торнада
нејзините кактуси цветаат во моите пустини
на мојата неисчешлана љубов
под месечините на песочните планини
каде што спијам без нејзините очи
каде што нејзините пори дишат без мене
на песочните дини каде што кожата и е свила
каде што и подарувам пирамида
моите камили и моите Арапи
ми велат: ш ш ш ш
твојата љубов својата долга коса ја чешла
својата долга коса
не ми ја подаруваш никогаш

Кога оазите цветаат со нејзините бакнежи
јас спијам во планините од песок
со неисчешлана љубов
на врвот од нејзините пирамиди
со нејзините жолти очи
спијам спокоен
а таа ми ги подарува кактусите
мојата љубов се чешла
мојата љубов се чешла
со мојата пирамида

Вербата ме напушти. Само што умре во мене. Крајно време беше. Човештината и човечноста не ме интересира повеќе. Од љубовта постојано бегам. Другарството и животот се само една обична коцка. Само господ знае што е среќа. Секој оној што ќе се роди ќе биде жртва или крадец – првиот замав на коцката, заедно со среќата господ ги дели и картите. Новороденчето го зема она што господ ќе му го додели. Залудни се сите желби. Такви карти сите добиваат и мораат, сакале или не, да играат, иако некои се грбави или прави, болни или здрави, празноглави или бистри. Тука нема правда. Картите кои ги добиваат ги ставаат во редот на жртвите.Добри карти добиваат само неколкумина кои добиваат можност да бидат крадци. Отстранувањето на тие карти се вика живот, жива мешаница од играчи. Карташката маса е земја. Целата земја во големи или мали парчиња, од лебот па се до луксузните вили и автомобили, сето тоа е добивка. На крајот на краиштата и среќните со добрите карти, и несреќните со лошите карти умираат за навек.
Тешко им е на глупавите бедници, бидеиќи тие од самиот почеток се осудени на на загуби, меѓутоа, колку подобро ги запознаваш другите, посреќните добитници, толку повеќе ми се чии дека и тие не можат кој знае колку да се пофалат.И нив ги чека смрт, а животот и покрај сите благодети не им е баш многу добар и среден. Животот е животинска борба – посилните ги газат послабите. Секојдневно се сретнувам со малкуте среќни луѓе. Тоа се воглавном глупави страдалници кои рмбаат, а не ги берат плодовите од својата работа. Сите и среќните и несреќните само ги исфрлаат картите што им се дадени, а среќата тоа чудовиште и тајно блажество, господар на сето тоа, само не набљудува и ни се потсмевнува.
Нема правилност во тоа делење. Малите луѓе кога ќе дојдат на овој свет, никој не ги прашува дали сакаат да го пробаат овој свет. Немаат избор. Случајноста ги фрла во животот, ги турка, а онаа мешаница околу масата, таинствено им наредува: - Сега играјте проклетници, играјте! А тие страдалници, даваат се од себе. Една игра ги води кон палатите и јахтите, друга во лудниците или во поправните домови. Некои непрекинливо играат на една иста карта, живејќи во надеж дека на крајот од животот ќе заработат за лажни заби или мртовечки сандаци. Некои набрзо ја напуштаат играта , бидеиќи ги извлекле картите што ќе им досадуваат и ќе ги водат во насилна смрт. Некому картите му донесуваат кралски стол и неодговорна и незаслужна моќ, неискажано богатство но и пропаст и самотен живот.
Што се однесува до мене , јас ги извлеков среќните карти иако сеушт ги немам сите видено. Во меѓувреме не ми останува ништо друго туку да ги фрлам картите што ги гледам во рацете. Во нив се состои борбата. Среќата само се појавува и се потсмевнува. А од вербата, љубовта и надежта ми остана само ланчето со сидро, срце и крст како поклон и аманет од мојата баба. Повеќе наивна симболика отколку сурова вистина.

Диме, што ти се десило бе? Закон си.