Астрономија

http://www.astronomija.com.mk/vest.asp?id=194 а ова е во врска со апокалипсата!

http://www.astronomija.com.mk/vest.asp?id=676 и ова е многу интересно! 27 факти за Вселената

smiley напиша:

http://www.astronomija.com.mk/vest.asp?id=541 видете многу е закон!

Хм интересна монтажа.

Slash напиша:

smiley напиша:

http://www.astronomija.com.mk/vest.asp?id=541 видете многу е закон!

Хм интересна монтажа.

Не е монтажа! Читај внимателно! Тоа е сончева протуберанција. Дешавки на Сонцето за кои пишува таму! ај цитирам:
''Протуберанциите се нормална појава на кај нашето Сонце. Тие всушност претставуваат ерупции на густ материјал, кои се заробени во магнетното поле на Сонцето. Може да се појават за само неколку часа и да се издигнат до неколку стотици илјади километри над Сончевата површина. Повеќето од протуберанциите исчезнуваат за неколку дена.'' Ама да многу е закон!

Вака. Сигурно сте слушнале (а и да не сте не е многу сериозно) за најдобриот телескоп лансиран во Вселената кој се наоѓа во орбитата на Земјата и околу си се шутка Хабл! епа хабл ги има направено едни од најдобрите слики на било кој објект, на маглини, планети, Сонцето... А ова е линкот за топ 100-те слики направени од хабл --> http://www.spacetelescope.org/images/archive/top100/

http://www.spacetelescope.org/videos/180px/heic0617b.mov zakon!

btw Hubble bil 600km nad Zemjata! Masala!
http://www.spacetelescope.org/about/index.html eve + informacii za nego!

Се слуша ли нашиот глас на Марс?


Во Вселената, каде владее речиси совршен вакуум, вашето зборување или викање никој не може да го слушне. Но, што доколку се најдете на Марс? Како тамо звучи вашиот глас? Науката денес го знае одговорот.
По најновите истражувања и многуте направени симулации, научниците дадоа една приближна претстава за тоа како би се слушал нашиот глас на Марс и колку далеку може таму да патува. Според симулациите, ако ви затреба помош на Марс и сте принудни да довикнете некого, ви останува да се надевате дека тој што треба да ви помогне е многу блиску.
Звукот низ воздух, вода или било кој друг цврст материјал, се шири така што една молекула се судира со друга, па таа со трета, и така натаму. Но, на Марс атмосферата е многу поретка отколку на Земјата и просечната оддалеченост помеѓу молекулите е 120 пати поголема отколку во нашата атмосфера.
Научниците од Универзитетот во Пенсилванија (Penn State University) направиле компјутерска симулација, за да дојдат до конечни пресметки колку далеку и на кој начин се шири звук во атмосферата на Марс. Доколку викате на цел глас на Земјата, вашиот глас би можел да патува околу 1,2 километри, во зависност од повеќе фактори, но на Марс таа одалеченост е нешто повеќе од 16 метри. Колку за пример, звукот на моторна косилка на Земјата може да се слушне и до 5 километри, додека на Марс само до околу 100 метри.
На Марс гласот патува многу побавно заради пореткиот медиум кој го пренесува, но зборувањето во таков медиум е уште почудно и не треба да ве зачуди ако не го препознаете ни својот глас. Секако, сето ова важи доколку зборувате директно во атмосферата на Марс, без вселенско одело и електронски помагала, т.е. доколку може да дишете во атмосферата на оваа планета, која воглавно е составена од јаглерод диоксид. Вашиот глас би бил многу подлабок, што е спротивно од трикот кога вдишувате хелиум, кога гласот ви е многу висок и пискав. Тоа е така затоа што звукот во хелиум се движи побрзо во однос на јаглерод диоксид.

** превземено од www.astronomija.com.mk **

еве како изгледа едно утро на Марс! -->

Како ќе умре Сончевиот Систем

Откривањето на остатоци на планетарен систем кој орбитира околу мртва ѕвезда им нуди на астрономите претпоставка за далечната иднина на нашиот Сончев Систем.

„Ова бело џуџе е возбудливо откритие. Нашиот Сончев Систем ќе изгледа многу слично за 5 до 8 милијарди години и астроном од некој друг сончев систем би можел да биде сведок на ова што ние го видовме“, вели Борис Гензике од Универзитетот во Ворик во Англија.

Откритијата нудат докази дека надворешните планети од нашиот Сончев Систем би можеле да опстанат кога Сонцето ќе умре за неколку милијарди години.

Кога на средно голема ѕвезда како нашето Сонце почнува да и’ снемува водород за поддршка на нуклеарната фузија, таа почнува да го согорува хелиумот и отекува стотици пати од својата нормална големина, станувајќи црвен џин.

Како што ѕвездата расте, надворешните слоеви ги преплавуваат и уништуваат најблиските планети. Ѕвездата на крај целосно ги губи надворешните слоеви и формира планетарна небула, оставајќи зад себе екстремно густо јадро со големина слична на Земјата, наречено бело џуџе.

Додека внатрешните планети би ги уништил црвениот џин, последната теорија сугерира дека некои од надворешните планети би можеле да опстанат, оддачечувајќи се од ѕвездата која умира, затоа што нејзината гравитација слабее поради губитокот на маса во надворешните слоеви.

Откривањето на планетарен материјал кој орбитира околу бело џуџе значи дека оваа теорија би можела да биде точна. „Ова е прв директен доказ за постоење на астероиди околу бело џуџе, а астероидите се дел од планетарен материјал.“, вели Гензике.

„Не видовме конкретна планета околу определено бело џуџе, но фактот дека откривме астероид кој бил оттргнат од својата стабилна кружна орбита е многу силна сугестија дека конкретното бело џуџе има планета која орбитира околу него на многу голема дистанца“, вели тој.

Тим од истражувачи ја анализирал светлината емитирана од бело џуџе со име SDSS 1228+1040, за да го определат составот на ѕвездата. Различни елементи емитираат различни светлосни спектруми, а белите џуџиња би требало да се состојат од чист водород.

Сепак, истражувачите се изненадиле кога пронашле метали, т.е. кога пронашле било што потешко од хелиум. Откриен бил калциум, магнезиум и железо, кои се содржат во гасовитиот диск кој ротира околу џуџето.

Според Гензике, кога сонцето ќе умре, судбината на земјата не се знае: нашата планета би можела да биде проголтана или пак можеби за влакно ќе се спаси така што ќе и’ се прошири орбитата, „Постои голема несигурност, која главно се должи на слабото разбирање на губиток на маса за време на последните стадиуми на еволуција на една ѕвезда.“

Дури и да не биде проголтана, водата и атмосферата на Земјата би извриле во неповрат.

Се проценува дека во фазата црвен џин, сонцето ќе стане 200 до 700 пати поголемо од сега.

Смајли твојот коментар на ова? Како единствен член кој е навистина заинтересиран за темава.

Апокалипсата пристигнува

Астрономите предвидуваат дека Сончевиот систем за пет милијарди години ќе го зафати катаклизма.

Набљудувањето на галаксијата, оддалечена од Земјата 450 милиони светлосни години, која била сместена околу ѕвездите осум пати поголеми од Сонцето, покажало каква судбина ја чека и нашата галаксија.

Кога Сонцето ќе остане без потребното ниво на водород ќе се зголеми за повеќе од 200 пати. Тоа ќе ги уништи Меркур и Венера и ќе ги турне останатите планети кон самиот раб на системот. По некое време, Сонцето повторно ќе се намали и ќе стане многу помало и погусто тело.

Оваа шема на еволутивен процес е изведена од информации добиени со набљудување на таа оддалечена галаксија која имала таква судбина. Ако жителите на Земјата дотогаш не пронајдат начин да ја напуштат планетата никој нема да преживее.

- Земјата ќе биде целосно уништена. Океаните ќе се затоплат до таа мерка што целосно ќе испарат и се што ќе остане од Земјата ќе биде гол камен. Но, постои и можност Земјата да биде зафатена со ширењето на Црвениот див (назив за вид вселенско тело какво што ќе стане Сонцето кога ќе му се зголеми обемот), тој ќе ја проголта и таа ќе биде целосно уништена, што сигурно ќе се случи и до Меркур и Венера, изјави професор Марш, еден од астрономите кои дошле до тоа откритие.

Абе ако видеше некои од моите претходни постови сигурно ќе видеше дека имам пишувано на ова!

smiley напиша:

Хм, па ок, тоа е логично! Иначе ја да поправам нешто или малку парафразирам за да не сватите погрешно. Катаклизма е нешто што и се случува на ѕвезда на пр. од О или Б групата т.е. на поголемите ѕвезди! Нашата ѕвезда а.к.а. Сонцето спаѓа во Г групата а групите се следниве - О, Б, А, Ф, Г, К, М. вака се подредени по големина од поголемо кон помало па можете да заклучите нашето Сонце е поприлично мало! Значи нема да се случи буквална катаклизма, бидејќи нашето Сонце ќе се смали многу! Кога кај некоја поголема ѕвезда се случува катаклизма после на нејзиното место се формира црна дупка. Нашето Сонце се претпоставува дека ќе се претвори во црвен џин (кога нејзиниот водород ќе се потроши) така ќе функционира уште некое време а после ќе се намали мноогу. А тоа дека ќе мора да одиме на друга планета е одамна утврдено, а искрено и неверувам дека Земјаните ќе доживеат да видат што ќе се случи со нашето Сонце!

еве и ова не е копирано од нигде туку е лично мое мислење! фала!

Малку доцнам ама ај! Спејс шатлот STS-116 Discovery се врати! Успешно ја заврши својата задача во Вселената и во петокот се врати на Земјата!

Рускиот „Спектар р“ во потрага по вонземјани

Рускиот вселенски апарат „Спектар р“ кој се занимава со потрага по можни цивилизации во вселената, ќе биде лансиран идната година, соопшти денеска генералниот конструктор во рускиот Институт Лавочкин, Георгиј Полишчук.
Тој истакна дека на апаратот ќе функционира антена со висина од 10 метри чија задача ќе биде проучување на галаксијата и изнаоѓање на можни траги на живот.
„Ќе биде премногу храбро да се тврди дека сме единствени во вселената“, посочи Полишчук, додавајќи дека компанијата ја продолжува работата околу подготвувањето на меѓупланетарните експедиции.
Според него, на почетокот на 2009 година е планиран лет кон сателитот на Марс, Форбс, со слетување и земање примероци од тлото, што ќе трае 11 месеци. Полишчук смета дека лет на човек на Марс може да биде изведен по 2020 година.
„После 2010 или 2012 година ќе биде можно летање околу Месечината, слетување на Месечината, приземјување и работа на луноходите“, оцени рускиот експерт.
Тој додаде дека апаратите кон Месечината можат да бидат лансирани со новиот носач на ракети „Сојуз-2“ кој има многу современа технологија.

Антена галаксиите видени преку окото на Хабл

Оваа најнова фотографија на Антена галаксиите (Antennae) е најдобрата досега направена од овој пар, кој се наоѓа во судар. Своето спојување овие спирални галаксии го започнале пред неколку стотици милиони години. При процесот ќе бидат формирани милијарди нови ѕвезди. Најсветлите и најкомпактните ѕвездени „породилишта“, кои ги има во голем број во овие две галаксии, се нарекуваат супер-ѕвездени јата.


Галаксиите Антена - прекрасна фотографија на галаксии во судар.

Скоро половина од бледите објекти на фотографијата се млади јата, кои се состојат од десетици илјади ѕвезди. Портокаловите, топчести делови лево и десно од центарот на фотографијата се двете јадра на оригиналните галаксии, кои се состојат главно од стари ѕвезди. Меѓу нив се наоѓаат региони од прашина, обоени во кафеава боја. Кај двете галаксии се забележуваат точкасти светло сини региони во кои се формираат ѕвезди, опколени со водород, кој на фотографијата е претставен со розева боја.
Оваа нова фотографија овозможува подобро разликување на ѕвездите и супер-ѕвездените јата, кои се создаваат при сударот. Со проценка на староста на јатата пронајдено е дека само 10% од новоформираните ѕвездени јата во овие две галаскии ќе ги преживеат првите 10 милиони години. Најголемиот дел од супер-ѕвездените јата, кои ќе бидат формирани за време на овој судар, ќе се растурат. Индивидуалните ѕвезди ќе станат дел од помирните позадински делови на галаксијата. Сепак, се верува дека околу стотина масивни јата ќе успеат да преживеат и ќе формираат нормални збиени ѕвездени јата, слични на збиените јата кои се гледаат во нашата Галаксија.
Инаку, двете галаксии ја имаат ознаката NGC 4038-4039, а го носат името Антена поради долгите „раце“, налик на антена, кои излегуваат од нивните јадра. Овие „раце“ подобро се гледаат од приземјените телескопи. Ова е еден одличен пример за тоа што ќе се случи со нашата галаксија, кога ќе се судри со Андромеда, милијарди години во иднината.

превземено од www.astronomija.com.mk

Марс постои 4,65 милијарди години

Марс е создаден пред 4,65 милијарди години, а примитивните облици на живот на него се развиле во првите 700 милиони години за потоа да прекинат во својот развој, изјави еден од водечките специјалисти на проектот за Марс во рускиот Институт за вселенски истражувања, Олег Корабиљов.
„Староста на Марс е одредена многу прецизно. Периодот на раниот и топол Марс постоел, но е завршен пред околу четири милијарди години. Таквите услови биле недоволни за формирање целосен живот, во земјина смисла на зборот, но примитивните облици на живот сепак постоеле“, истакна Корабиљов.
Според рускиот научник, сега орбитата и површината на Марс ја истражуваат шест вселенски апарати, од кои само еден е европски, а останатите и припаѓаат на Американската агенција за вселенски истражувања (НАСА).
„Во орбитата на Црвената планета дејствуваат четири сателити, а на нејзината површина работат два марсохода“, додаде Корабиљов.

Откриен нов планетарен систем зад Сончевиот

Нов планетарен систем зад Сончевиот систем е откриен од страна на американски астрономи.
Карактеристика за новиот систем е што е составен од планети кои исклучително брзо се вратат околу своите сонца, така што кај пет планети годината трае 10 часа, додека кај 16 што побавно се вртат, годината трае 76 часа.
Сите 21 планета орбитираат околу ѕвезди што се помали од нашето Сонце. Откриените планети се гасни гиганти и најмногу наликуваат на Јупитер.
Астрономите напоменуваат дека планети со такви карактеристики досега не сретнале.

Нема мраз на Месечината

Со помош на радиотелескопот Арекибо*, сместен во Порторико, научникот Доналд Кемпбел и неговите колеги Универзитетот Корнвел направиле радарски слики со најголема резолуција на кратери во близина на јужниот пол на Месечината, место на кое се претпоставувало дека има мраз.
Според научниците, необичните радарски сигнали кои претходно му се припишуваа на водениот мраз, исто така се одбиваат од подрачјата изложени на Сонце, каде што теоретски не може да има мраз.
„Таму може да има мраз во мали зрнца. Но, дебелите наслаги кои можат да бидат корисен извор целосно се исклучени“, истакна Кемпбел.
До истиот заклучок дошол и научникот Дејвид Пеиџ од Универзитетот во Калифорнија чиј тим, пресметувајќи ги температурите околу јужниот пол на Месечината, објави дека повеќето „ледени замки“ не можат да бидат исполнети со мраз.
Постоењето на воден мраз на Месечината е многу повеќе од научен куриозитет. Американската агенција за вселенски истражувања (НАСА) планира да ги врати астронаутите на Месечината до 2020 година и да изгради база која треба да служи како полигон за идните мисии на Марс.
----------------------------------------
*или Аресибо (нема врска)

Рускиот „Сојуз“ ќе може да лета и кон Месечината




„Сојуз“

По усовршувањето на сите бродски системи, рускиот вселенски брод „Сојуз“ нема да може да лета само на Меѓународната вселенска станица, туку и кон Месечината, изјави шефот на Федералната вселенска агенција Роскосмос, Анатолиј Перминов.
Според рускиот експерт, сегашните бродски системи се стари за задачите кои е потребно да се завршат во наредните неколку години, па до 2012 година на пилотскиот вселенски брод ќе биде направена модернизација.
Експерти од ракетно-вселенската корпорација „Енергија“ сметаат дека „околу Месечината може да се лета само со модернизиран Сојуз со дигитални системи за управување“.
Во планот на Роскосмос нема пилотски летови на Месечината. Но, како што истакна Перминов, агенцијата планира да учествува во меѓународните проекти за освојување на Месечината, вклучувајќи изградба на „луноходи“ и истражувачки апарати.

Меѓуѕвездена материја и маглини




Меѓуѕвездената вселена не е празна, туку е исполнета со атоми и молекули на гас, како и зрна прашина, кои ја попречуваат светлината која доаѓа од подалечните ѕвезди. Концентрациите на овие објекти се нарекуваат маглини. Од една ваква маглина, наречена соларна маглина, се смета дека настанало и Сонцето и целиот Сончев систем. Маглините се особено важни при еволуцијата на ѕвездите, бидејќи тоа се места во вселената каде се раѓаат нови ѕвезди.

Најпрво ќе објасниме како се испитува меѓуѕвездената материја.



Ефекти од меѓуѕвездената материја врз ѕвездената светлина


Честичките што се расфрлени низ вселената, како и во атмосферите, имаат взаемно дејство со било кој тип на радијација кој минува низ нив (видлива светлина, X-зраци и сл.) Трите поважни видови на взаемно дејство меѓу радијацијата и материјата се взаемните дејства на радијацијата со поединечни атоми, молекули и зрна од прашина. Во реалноста, меѓуѕвездената материја е секогаш мешавина на гасови и прашина, но полесно се разбираат ефектите ако интеракциите се набљудуваат одделно.

Доколку ѕвездената светлина помине низ облак од меѓуѕвездени атоми, судирот меѓу фотоните и поединечните атоми ќе резултираат со возбудување на атомите (премин на неговите електрони од пониско во повисоко ниво) или со нивно јонизирање (оттргнување на електроните од атомот). Светлинските фотони што се апсорбираат ќе изгледаат како апсорпциони линии што ги создаваат меѓуѕвездените атоми.

Онаа енергија што ќе се прими придонесува да се загрее гасот и да започне хемиска активност во него. Сепак, најголем дел од енергијата што ќе се прими веднаш се зрачи нанадвор. Зрачењето настанува кога електроните од повисоките енергетски нивоа во атомите се спуштаат во пониските нивоа и така создаваат емисиони линии. Бидејќи ова повторно зрачење се шири во сите насоки, во зависност од положбата на набљудувачот може да се видат различни видови на зрачење на облакот.

Доколку светлината помине низ облак од меѓуѕвездени молекули, ќе се добие сличен ефект како и кај облак од атоми. Разликата е само во тоа што молекулите создаваат апсорпциони и емисиони области, наместо линии, поради различните атоми во молекулите, кои ротираат и вибрираат меѓу себе и продуцираат голем број блиску споени енергетски состојби. Најчесто овие апсорпциони и емисиони области се во инфрацрвеното подрачје, а самите меѓуѕвездени молекули се наоѓаат во студените меѓуѕвездени средини со мала густина.
Интеракцијата на светлината со меѓуѕвездената прашина е многу поинаква, поради големината на зрната од прашина: додека атомите и молекулите се многу помали од брановата должина на светлината, зрната од прашина имаат димензии од 0.3 до 300 nm. Најчесто тие ја апсорбираат ѕвездената светлина, затемнувајќи ги далечните ѕвезди. Најважниот ефект е што поцрвената светлина (со поголеми бранови должини) минува низ облаците од прашина (бидејќи брановата должина на светлината во овие области е поголема од големината на зрната од прашина), додека посината светлина (со пократка бранова должина) се расејува на страна.
Постојат два вида на расејување на светлината. Првиот вид е Рејлиево расејување (наречено по научникот кој го открил) и се базира на дифракција: светлината што удира во атом или молекула (со димензии многу пати помали од брановата должина на светлината) се реемитува во сите насоки, при што овој вид на расејување е околу 10 пати поефикасен за сина светлина отколку за црвена светлина. Другиот вид е расејување поради прашина, кое настанува кога зрната од прашина се со димензии блиски до брановата должина на светлината. Во овој случај сината светлина се расејува околу двапати подобро од црвената.

На овој начин, ако се разгледува ѕвездена светлина што минува низ облак од прашина, ќе се забележи најголем дел од црвената светлина на ѕвездата, но не голем дел од нејзината сина светлина. Вака ѕвездите изгледаат поцрвени отколку што се навистина, а овој ефект е наречен меѓуѕвездено зацрвенување. Ова е и причината што Сонцето изгледа црвено при изгрејсонце и зајдисонце. Имено, при изгрејсонце и зајдисонце сончевата светлина минува низ најголема густина на воздух, па проаѓа само црвената светлина, додека на пладне светлината поминува низ најмала количина на воздух па е најмалку зацрвенета. Притоа, во било кој момент од денот, сончевата светлина се расејува од воздушните молекули, кои предизвикуваат Рејлиево расејување.

Типови на меѓуѕвездена материја

Постојат 4 типови на меѓуѕвездена материја:

1) студени региони и темни облаци на гасови и прашина, со температура од околу 10 K, наречени молекуларни облаци, кадешто материјата постои во вид на молекули;

2) региони со температури од околу 200 K, кадешто егзистира молекуларен водород, па затоа овие се наречени HI региони;

3) региони со температури од околу 10000 K, околу жешките O и B ѕвезди, каде температурите се доволно високи да ги возбудат или дури јонизираат водородните атоми и затоа овие региони се нарекуваат HII региони (поради ознаката HII за јонизиран водород);

4) региони со температури од околу 106 K, каде гасот е загреан до тие температури поади експлозиите на суперновите. Ова се т.н. жешки меѓуѕвездени региони.

Во молекуларните облаци, во средини со ниска температура, атомите се комбинираат во молекули и така остануваат долго време. Притоа, ако молекуларниот облак содржи и голема количина на прашина, таа прашина лесно зрачи во инфрацрвеното подрачје и тоа многу поефикасно од самиот гас. На овој начин, регионите со многу прашина полесно се ладат од околната средина.

Во густите облаци, при ниска температура, полесно е гасот да се кондензира во сè погусти агрегати. На овој начин, во молекуларните облаци, со гравитационо привлекување се создаваат големи и масивни гасовити облици, толку масивни што притисокот во нивниот центар е доволен за да започне термонуклеарни реакции и да се создаде нова ѕвезда. На овој начин се создаваат масивните и жешки О и B ѕвезди, кои околниот регион од гасот го загреваат до високи температури и го претвораат во HII регион. На овој начин се објаснува паралелното постоење на жешки и ладни меѓуѕвездени региони околу ѕвездите.

HI и HII регионите се наоѓаат околу ѕвездите. Ѕвездите со висока температура емитуваат фотони со високи фреквенции, кои содржат повеќе енергија и повеќе ги јонизираат околните атоми. Во 1939 шведскиот астроном Bengt Strömgren ги пресметал просечните радиуси на облаците од јонизирани гасови околу ѕвездите, кои се движат од 280 pc за O5 ѕвездите до 1.0 pc за A0 ѕвездите. Надвор од овие раздалечини се наоѓа HI регионот, кој опстојува во температури од 100 K до 8000 K.

Електроните во атомите на гасовите во HII регионите постојано се возбудувани од сударите со високофреквентните фотони што доаѓаат од ѕвездите. Тие постојано преминуваат во повисоки енергетски нивоа, но потоа се враќаат во пониските и зрачат во бои карактеристични за атомот на кој му припаѓаат. Најчеста и најинтензивна светлина е црвената Hα светлина, која настанува при премин од третото во второто енергетско ниво на атомарниот водород, како и ултравиолетовата светлина при премин од второто во првото ниво. На овој начин, самите облаци од гасови зрачат своја енергија и се нарекуваат емисиони маглини.

Типови на маглини

Постојат неколку видови на маглини, кои се категоризираат во однос на тоа како изгледаат кога ќе се погледнат низ телескоп. Постојат 5 главни типови на маглини: емисиони маглини, рефлексиони маглини, апсорпциони маглини, планетарни маглини и остатоци од супернови.

Емисионите маглини, како што споменавме, постојат во близина на масивните ѕвезди со високи температури. Високофреквентните фотони што се зрачат од ѕвездите ги возбудуваат електроните во околниот гас, кои преминуваат во повисоки енергески нивоа. При рекомбинацијата, атомите зрачат со свои карактеристични бранови должини и тоа се доживува на Земјата како емисиона маглина. Најпознат претставник на овој тип на маглини е Орионовата маглина (M 42).

Рефлексионите маглини, за разлика од емисионите, се состојат повеќе од прашина отколку од гасови. Тие ја расејуваат светлината од околните ѕвезди и светлината што се забележува е расејаната светлина од ѕвездите. Расејувањето е поефикасно за сината светлина отколку за црвената, поради ефектот на Рејлиево расејување. Карактеристичен претставник на ваква маглина е маглината што ги опкружува Плејадите (M 45).

Апсорпционите маглини се темни облаци од гас и прашина кои се откриваат како сенка пред позадинска светла ѕвезда или регион. Тоа се темни региони низ кои не минува видлива светлина, туку само инфрацрвени и радио бранови. Ова се, всушност, молекуларни облаци, во кои има доволно ниски температури за да можат да опстојуваат атоми, па и молекули. Претставник од овој тип на маглини е маглината Коњска глава (NGC 2024), во Орион.

Планетарните маглини настануваат од ѕвезди во доцните стадиуми на развој. Кога ѕвездата е во стадиум на црвен џин и кога исфрла голема количина на материја, таа материја се исфрла подеднакво на сите страни и во телескопот изгледа како круг кој потсетува на орбитите на планетите околу нивната матична ѕвезда (оттука и доаѓа името на овој тип маглини, зададено од William Herschel, иако нема поврзаност меѓу планетите и планетарните маглини). Спектрите на овие ѕвезди се комбинација од емисии на гасовите на маглината и на централната ѕвезда, којашто е или бело џуџе, или во процес на станување на бело џуџе или неутронска ѕвезда. Формите на овие маглини се најчесто сферни, со комплексни структури што произлегуваат од различните брзини на движење на гасовите и од различните периоди на губење на маса. Некои маглини можат да добијат и издолжени форми, бидејќи централната ѕвезда, всушност, може да е бинарен систем или да има прстен од гас околу неа, кој го ограничува расејувањето. Познати вакви маглини се Ring Nebula (M57) во Лира, Helix Nebula (NGC 7293) во Водолија и Dumbbell Nebula (M27) во Лисица.

Остатоците од супернови настануваат како резултат на исфрлањето на материјата при експлозија на супернова. Кога масивната ѕвезда ќе го согори целиот свој водород, хелиум и сите елементи до железото, гравитацијата го компресира железното јадро до момент кога силите меѓу одделните честици во него ќе го одбијат понатамошниот колапс и ќе го распукаат јадрото нанадвор. Оваа материја што се исфрла нанадвор ќе се судри со материјата од надворешноста, при што ја загрева до огромни температури, кои придонесуваат за синтеза на потешки елементи, или пак се зрачат нанадвор, како кај емисионите маглини. Бидејќи исфрлената материја се собира во грутки, маглините што се остатоци од супернови најчесто имаат неправилни облици. Најпознат претставник од овој тип на маглини е маглината рак (Crab Nebula – M1) во Бик.

е ова е ок!

Еве слики од вселената http://ifun.ru/comments/joke8248.html

Закон еј